Al 26 dagen in hongerstaking voor deur van IND: 'Ik ga door tot het kinderpardon er is' (2024)

DEN HAAG - Al 26 dagen is hij in hongerstaking, de 79-jarige Eduard Disch uit Maastricht. Naast zijn tentje voor de deur van de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND)in Den Haag blijft hij zitten, zegt hij, totdat er een kinderpardon komt voor kinderen als Mikael, die vorige week hoorde dat hij samen met zijn moeder wordt uitgezet naar Armenië. 'Ik ben hier en blijf hier, totdat recht wordt gedaan aan kinderen.'

Het is inmiddels een bekend gezicht in de Rijnstraat. Op een klapstoeltje zit Disch pal naast de draaideur van de IND, met grote borden naast zich waarop het doel van zijn actie staat geschreven. 'Stop detentie en deportatie van kinderen!' staat er en 'Hongerstaking voor kinderpardon'.

Disch trekt zich het lot aan van zo'n driehonderd asielkinderen die al langer dan vijf jaar in Nederland wonen en elke dag in onzekerheid leven omdat ze niet zeker weten of ze hier mogen blijven.

Meest recente voorbeeld is de 11-jarige Mikael, die gehoord heeft dat hij samen met zijn moeder wordt uitgezet naar Armenië. Dat is het land waar zijn moeder vandaan komt, maar waar hij zelf nog nooit is geweest.

Maandag ontmoetten de twee elkaar voor de deur van de IND. 'Best emotioneel', zegt Disch daarover duidelijk aangedaan. 'In hem zie ik dan die paar honderd anonieme kinderen, dat trek ik me aan. Die zitten in vergelijkbare situaties.'

'Het is absurd dat kinderen die hier geboren zijn en naar school gaan, die hier vriendjes hebben en zich Nederlander voelen, naar een vreemd land van hun vader of moeder toe moeten waar ze nooit geweest zijn.'

De Maastrichtenaar wil dan ook dat er onmiddellijk een pardon komt voor alle kinderen die hier langer dan vijf jaar zijn en dat de asielwetgeving daarop wordt aangepast.

Om die eisen kracht bij te zetten, ging hij op 12 juli in hongerstaking. Al 26 dagen eet hij geen vast voedsel. 'Ik drink wel sapjes', zegt hij. 'Water, soms met koolzuur, thee en koffie.'

Zijn vrouw staat voor 100 procent achter zijn actie, maar zorgen maakt ze zich wel, zegt Disch. 'Zeker in de eerste twee weken, omdat ik hier ook buiten sliep. Elke nacht was ik hier. Maar daar ben ik na twee weken mee gestopt.'

'Het was niet meer vol te houden en ook niet verstandig. Wijsheid kwam met de dagen, zullen we maar zeggen.'

Daarom zit Disch nu elke dag tussen 9.00 en 17.00 uur voor de deur van de IND. Daarna gaat hij naar een gastgezin in de buurt van de Brouwersgracht, waar hij slaapt. Intussen houdt een arts hem goed in de gaten.

'De arts belt me elke dag en om de dag komt hij ook letterlijk hierheen', vertelt Disch. 'Als hij zegt: Eduard, nu nader je letterlijk je grens. Dan pas stop ik met de hongerstaking. Maar ga ik wel in een andere vorm door met mijn actie.'

'Dat heb ik ook gezegd tegen mevrouw Rhodia Maas, directeur-generaal bij de IND', zegt Disch ferm. 'Ik blijf doorgaan, ook al zou ik stoppen met de hongerstaking.'

Het gesprek dat hij met haar had, omschrijft hij als 'niet zomers maar wel zinnig'. Op één lijn zaten ze niet. 'Je kunt zelfs zeggen dat we op een bepaald moment diametraal tegenover elkaar stonden. Maar dat hebben we ook in alle redelijkheid vastgesteld.'

'Mevrouw Maas kijkt naar de problematiek met de constatering dat die problemen worden veroorzaakt door ouders met kinderen die na een afwijzing jaar in, jaar uit blijven procederen', zegt Disch.

'Maar een kind is onschuldig en heeft een fundamenteel recht op vrijheid en geborgenheid. Ik kom op voor de kinderen. Dit klopt niet en daarom moet er onmiddellijk een kinderpardon komen.'

Volgens Disch is het daarom belangrijk dat er vanuit de samenleving signalen komen richting de politiek. 'Dat moet massaal gebeuren, zodat we er niet omheen kunnen.'

En daarom zit Eduard Disch elke dag op zijn klapstoel voor de deur van de IND. Maastrichtenaar in hart en nieren, maar ook iemand met een bijzondere band met Den Haag. Want daar werd hij geboren in januari 1945, midden in de Hongerwinter.

Na de bevrijding wisten zijn ouders niet hoe snel ze terug moesten naar Maastricht. 'Maar ik moet zeggen, ik ben toch een beetje van deze stad gaan houden.'

Radio West